Alles wat Ozark Henry aanraakt lijkt in goud te veranderen. Na tot ver over de landsgrenzen heen bejubelde albums zoals The Sailor Not The Sea en Birthmarks, scheert de sympathieke West-Vlaming nu ook internationaal hoge toppen als pionier op vlak van immersive sound.
Bovendien zet de zanger wiens echte naam Piet Goddaer is, zich in als Goodwill ambassadeur voor de Verenigde Naties. Via zijn naamsbekendheid creëert hij bewustzijn rond mensenhandel en ongelijkheid in de wereld.
“Het zaadje van verontwaardiging dat uitgroeide tot mijn latere engagement werd geplant toen ik als kind met mijn moeder op citytrip in Londen was. In de jaren ‘80 werden vrouwen er nog geweerd uit pubs. Ik kon er met mijn verstand niet bij dat mijn eigen moeder niet gewoon iets kon gaan drinken op café! Ongelijkheid is als mensen hetzelfde doen maar daar niet op een gelijkwaardige manier voor verloond worden. En nee, ongelijkheid treft niet alleen verre, arme landen. Ook in mijn directe omgeving zie ik hoe mensen niet dezelfde rechten en mogelijkheden hebben. Als je hoort dat een korst brood weldra 3 euro zal kosten en dat ook voor veel mensen hier een probleem wordt, dan is dat óók ongelijkheid.
In de muziek is het, net zoals in de sport, een verhaal van alles of niets. Een klein percentage gaat met de bulk lopen waar een brede onderlaag knokt om overeind te blijven. Is het nog verantwoord dat voetballers 50 miljoen per jaar verdienen? De vraag kan gesteld worden of dat nog in verhouding staat tot wat die mensen bijdragen aan de maatschappij.
Het is ronduit ongezond dat een handvol miljardairs letterlijk de wereld bezitten en zo buitensporig veel macht vergaren. Het zijn niet allemaal mensen van het kaliber zoals Bill Gates die hun fortuin ook ten dienste van anderen stellen. Beangstigend is dat we het intussen maar normaal vinden dat die enkelingen zich inkopen in onze levens via sociale mediaplatformen en zo groot worden dat ze niet in maar naast de samenleving komen te staan.
Zonder te willen preken durf ik te stellen dat we de hand ook in eigen boezem moeten durven steken. In de bouw, bij onderhouds- en huispersoneel … op zoveel werkplekken worden mensen tewerkgesteld die geen enkele bescherming genieten en die zó (knipt met de vingers) in de problemen komen omdat ze op niets kunnen terugvallen. Maar ook in sectoren waar je het niet verwacht zoals in de modellenwereld die jonge meisjes in hippe steden dropt waar ze onbetaalde castings moeten doen, vervolgens schulden maken bij het modellenbureau en uiteindelijk ten prooi vallen aan prostitutie. Er zijn wantoestanden bij adopties van kinderen uit het buitenland en uitbuiting van asielzoekers door mensensmokkelaars. Handel in mensen is veel dichterbij dan we denken.
Iemand die spullen uit lagelonenlanden koopt weet inmiddels dat hij slaven- of zelfs kinderarbeid financiert. Willen we dat eigenlijk wel? Natuurlijk is het ook een realiteit dat voor veel mensen goedkoop shoppen een noodzaak is. In dat opzicht houdt ongelijkheid het systeem van uitbuiting in stand. De oplossing ligt in handen van de overheid die de maatschappij zo moet organiseren dat menselijke waarden voorop staan. De verantwoordelijkheid wordt nu nog te veel bij de eindgebruiker gelegd.
“We moeten ons durven afvragen of wat we vandaag de dag normaal vinden, wel écht zo normaal is.”
Het is tijd dat we ons ook durven te bezinnen rond thema’s zoals migratie. Wat nu gebeurt is eenvoudigweg niet langer houdbaar. Het is één ding om mensen op je grondgebied toe te laten maar wat met de vraag of we die mensen ook een menswaardig bestaan kunnen bieden? Onlangs verbleef ik in Japan toen hier thuis werd ingebroken door transmigranten. Die mensen hebben niets stukgemaakt of gestolen maar zochten alleen beschutting tegen de koude. Ze hebben hier even gerust bij het loeiharde geluid van het alarm. Als ik thuis was geweest dan had ik ze een douche, boterham en een slaapplek gegeven om te bekomen. Het is toch te zot voor woorden dat ik de wet overtreed als ik die hulp had aangeboden?
De speech die ik in New York voor de VN gaf, ging over zaken die voor iedereen zichtbaar zijn zoals georganiseerde bedelaarsbendes. En toch vielen de monden van de aanwezigen open. Als je zelfs op zo’n plek op onwetendheid stuit dan besef je hoe weinig er geweten is over de mechanismen achter mensenhandel.
Misbruiken stammen vaak voort vanuit een missionarisachtige mentaliteit. Geloof zou mensen moeten verbinden in plaats van meer verdeeldheid en ongelijkheid te creëren. Niks tegen mensen die religie belangrijk vinden maar het zou een privéaangelegenheid moeten zijn die ondergeschikt is aan de fundamenten waarop een samenleving is gebouwd. We mogen niet langer accepteren dat eender welke godsdienst mensenrechten onderuithaalt. Met mijn werk voor de VN hoop ik een shift teweeg te brengen in de machtsverhoudingen en de verworven rechten die we door de jaren heen hebben geclaimd. We moeten ons durven afvragen of wat we vandaag de
dag normaal vinden, wel écht zo normaal is.”
