Elise Caluwaerts

Elise Caluwaerts is een internationaal gevierde sopraan. Onze Belgische trots werkt samen met internationaal gelauwerde ensembles en componisten. Daardoor leeft ze vaak uit haar koffers en is ze altijd wel onderweg naar een andere plek in de wereld.

Hoe reis jij het liefst?

“Ik probeer het vliegen te beperken. Het is veel ecologischer en steeds haalbaarder om binnen Europa met de trein te reizen. Ik verlies er minder tijd mee omdat ik op de trein beter kan werken. Want onderweg zijn betekent voor mij lezen en partituren instuderen. Door de veranderende landschappen voel je tenminste welke afstanden je aflegt. Het is normaal geworden dat we rekenen in reistijd in plaats van afstand waardoor Wenen dichterbij is dan Amsterdam, wat totaal absurd is.”

Wat zijn je favoriete plekken om te werken?

“Eigenlijk is het onmogelijk om een plek op te noemen waar het niet leuk is. Een stad met veel groen zoals New York met haar door skyscrapers omringde Central Park, heeft bij mij altijd een streepje voor. Londen is nog zo’n wereldstad met grote parken om in te verdwalen. Ik heb 4 jaar lang afwisselend in beide steden gewoond. Sinds ik terug ben in Antwerpen valt het op hoe gebetonneerd steden hier zijn terwijl mensen toch natuur nodig hebben.”

Is de manier van werken in pakweg Tokio anders dan in Parijs?

“Hoe theaters georganiseerd zijn is overal min of meer hetzelfde. Of ik nu in Buenos Aires of in Brussel moet zingen, de manier van werken verloopt volgens hetzelfde stramien. Ik installeer me in mijn kleedkamer, repeteer, treed op en ga achteraf iets eten met collega’s. Waar ik wel aan merk dat ik op een buitenlands podium sta is het temperament van het publiek. Fransen zijn erg kritisch, die durven je uit te joelen als ze ontevreden zijn. Italianen zijn dan weer heel levendig en Nederlanders durven na een optreden onbeschaamd vragen roepen vanuit de zaal (lacht). Belgen zijn daarentegen een erg beleefd en gedisciplineerd publiek. Er zijn weinig extremen in ons land maar des te meer gezelligheid.”

Heb je wel eens last van heimwee?

“Toen ik net terug naar hier was verhuisd werd ik ontvangen alsof ik nooit was weggeweest. Terwijl ik toch al sinds mijn 17 jaar voornamelijk in het buitenland leef. Het zorgde ervoor dat ik me zo snel ging hechten dat ik tijdens mijn eerstvolgende reis voor het eerst echt heimwee heb gehad. Een pijnlijk gemis dat je echt in je lijft voelt. Er zijn toen wel wat traantjes gevloeid.”

Vraagt een carrière zoals de jouwe opofferingen?

“Het hoort er onvermijdelijk bij. Je verblijft dan wel vaak in prachtige hotels maar er is altijd wel iets dat je moet missen. Verjaardagen, huwelijken, feestdagen… ik moet het vaak aan me voorbij laten gaan. Ik ben dankbaar voor wat ik kan doen maar al ben je op een hippe hotspot in Bangkok, de verscheurdheid om dat je het verjaardagsfeestje van je zus aan de andere kant van de wereld mist blijft. Om beter in te kunnen slapen slaap ik altijd met dezelfde hoodie die ik strak over mijn hoofd trek. Ik beeld me dan in dat ik in mijn eigen bed lig. Wie overal mee naartoe gaat is mijn hondje Milou, we reizen samen de wereld rond. Iedereen heeft verbinding met een ander levend wezen nodig, ook globetrotters zoals ik.”

Heb je het reizen meegekregen van thuis?

“We gingen elk jaar skieën en een paar weken naar Zuid-Frankrijk tijdens de zomervakanties. De leukste vakantieherinneringen heb ik aan het huisje van mijn grootouders in Koksijde. Het was er een zoete inval van neefjes, nichtjes, tantes en nonkels. We gingen met heel die bende ‘s ochtends de hond uitlaten en ‘pannepotjes’, oftewel mini pistolets bij de bakker halen.”

Kom je nu nog wel eens aan de Belgische kust?

“Sinds ik ambassadeur van Scapa ben geworden heb ik Knokke ontdekt. Het merk heeft er haar roots. Scapa en ik zijn op elkaars lijf geschreven. De collecties zijn ethisch gemaakt, tijdloos, duurzaam en kwalitatief. Zaken waar ik zelf veel belang aan hecht. Het is een leuk team om mee te werken, een warme familie die voor alles openstaat.

Zo hebben we vorig jaar met kunstenaar Jan Mast een opera-film gemaakt.

Samen met stylist Tom Eerebouts koos ik verschillende Scapa silhouetten uit die voor een perfecte symbiose zorgden met de muziek. Er hangt zo’n verfijnde sfeer in Knokke en er is zoveel te beleven. De strandtenten geven het een internationaal sfeertje en je kan er lekker eten! Naast de zee is er dan ook nog eens de nabijheid van het Zwin. Geef toe, waar vindt je kuststeden die zo’n combinatie kunnen aanbieden?”

Besteedt een operazangeres in haar vrije tijd nog veel tijd en aandacht aan haar uiterlijk?

“Ik moet toegeven dat ik intens geniet van de galajurken die ik draag voor mijn werk. Het voelt alsof ik regelmatig mag gaan bruidshoppen (lacht). Het hoort ook bij de magie van opera, dat mag nooit verdwijnen. In mijn vrije tijd loop ik liefst rond met snel geborsteld haar, een jeansbroek en een eenvoudig T-shirt.”

Jij beantwoordt niet aan het stereotiepe beeld van een operazangeres.

“Voor een operazangeres ben ik vrij jong. Dat staat haaks op het beeld van de oudere, gezette opera diva. Mensen snappen niet dat zo’n lijfje zulke klanken kan produceren (lacht). Wat mooi is in België is dat er veel geïnvesteerd wordt om de weg naar de opera toegankelijk te maken. De gemiddelde leeftijd van de Belgische operabezoeker ligt rond de 50 jaar. Dat is internationaal gezien erg jong. De prijzen zijn hier betaalbaar in tegenstelling tot in andere landen waar tickets makkelijk over de 300 euro gaan. Dat maakt dat opera er veel elitairder is dan bij ons. Ik vind dat we daar trots op mogen zijn.”

Moet er meer muziek zijn in de samenleving?

“Absoluut! Muziek is cruciaal voor de ontwikkeling van kinderen. Ik heb een stichting die kinderen gratis muziekvorming aanbiedt. Ze leren samenwerken, hun emoties te uiten en zelfvertrouwen op te bouwen. Door kinderen te helpen hun creatieve talenten te ontwikkelen hopen we ze te motiveren om steviger in het leven te staan en vlotter in het beroepsleven te laten instromen. In alle bevolkingsgroepen zit creatief en muzikaal talent klaar om ontdekt te worden. We moeten het alleen de
kans geven om te kunnen openbloeien.”