Van de tuin van Dries Van Noten tot snapshot van een zomers eiland
“Nu werk ik aan een groot doek (200x130cm) op basis van een studie die ik jaren geleden schilderde in de tuin van Dries Van Noten. Ik kreeg de buitengewone kans om er enkele zomers te werken. Een groot landschapsschilderij voelt aan als een venster.” Terwijl aan de horizon een schip voorbijschuift op het kanaal Gent-Terneuzen, drukt Piet citroengeel op het doek, recht uit de tube.
Op zijn zevende startte Raemdonck aan de academie van Eeklo, later volgde hij grafiek aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen. Omdat hij altijd met kleur bezig was, evolueerde hij op een organische manier richting schilderkunst. “Ik ben echt een grafische schilder, mijn kleurgebruik is sterk beïnvloed door de drukkunst.” Zijn carrière nam snel vaart. Opdrachten van onder meer Axel Vervoordt gaven hem vleugels, maar het is zijn vrij werk dat hem een trouw publiek opleverde. Op zijn 33e opende hij een eigen exporuimte op het Antwerpse Zuid. Twee jaar geleden deed Piet een Artist in Residence project op Long Island in New York.
Raemdonck werkt binnen de grote klassieke genres van de schilderkunst: landschap, stilleven, soms het portret. “Ook de bloemenvaas is zo’n genre waar ik veel naar teruggreep en dat komt wellicht nog terug.” In de loop der jaren evolueerde zijn stijl naar een vorm van abstractie. “Die evolutie is niet rechtlijnig, maar eerder een slingerbeweging. Vandaag speelt abstractie een centrale rol in mijn werk, net als naïviteit.
Uiteraard inspireert zijn prachtige uitzicht op de polders, maar de horizon van Piet reikt verder dan het kanaal Gent-Terneuzen. “Ik schilder vandaag meestal op basis van fotografie of van klein werk dat ik in openlucht schilder… een kreek uit de buurt, maar evengoed een plek ver weg.”
Af en toe, ogen toe
Tijdens zijn opleiding raakte Piet geïnspireerd door schilders zoals Giorgio Morandi, Velázquez en ‘Les Nabis’ de postimpressionistische Franse school. “Paul Klee is sinds mijn pubertijd nooit meer uit mijn vizier verdwenen. En ook Tal R heeft me de laatste jaren enorm geïnspireerd.” Met al die invloeden creëerde Raemdonck een herkenbare stijl, open voor interpretatie. “Een werk mag niet hermetisch afgesloten zijn. Het onaffe van een schilderij kan daarbij prachtig zijn. Mijn motto is ‘Ab und zu, Augen zu’. Wanneer ik tijdens het schilderen af en toe mijn ogen sluit, verlies je even de controle.
Je kijkt dan wat er gebeurd is en je werkt daarop verder of je past het aan. Dat is een manier om het schilderij open te houden. Wanneer ik trouwens ga eten bij mensen die werk van me hebben hangen, zit ik altijd met de rug naar mijn schilderij. Anders analyseer ik het de ganse avond. (lacht) ”
“Een schilderij is voor mij pas af, wanneer het af vóélt. Het onaffe kan soms prachtig zijn.”
Choreografie van schoonheid
Terwijl Piet Raemdonck met grote bewegingen een vlak bewerkt, neemt zijn veertienjarige hond Boeboe een kijkje in de tuin. “Wat ik heel fijn vind om te doen is tuinieren. In de tuin bezig zijn is ook enorm visualiseren; je doet iets met een toekomstbeeld in gedachten.” Toch weegt de eenzaamheid van het platteland hem niet zwaar. “Het kan inderdaad een zeer eenzame job zijn, maar het is belangrijk om je sociaal leven bruisend te houden.” Het werk van Piet is in elk geval een verademing in een wereld waar de lelijkheid soms van de schermen spat. “Ik vind schoonheid echt geen taboe. Nog niet zo lang geleden mocht een schilderij vooral niet ‘mooi’ zijn. Ik heb de indruk dat we daar nu van genezen zijn en dat een schilderij terug mooi mag zijn. Hoera!”
@pietraemdonck
